eylem hayali, yenilgi korkusu

08.12.2023, Gümüşsuyu, İstanbul | a poetry in Turkish

Ben önceleri vardım.
Birdenbire çok oldum.
Ben çok olunca
bu olma halini sevdim.
Sonra da unutmamak için olduklarımı
yazdım.

Önce cadıların hizmetine hendek kazan bir kürekçi oldum.
Ardından hendeklerin içindeki üç cadıdan biri oldum.
Zaten sonra da o üç cadının oklarıyla meydanda yaktığı
heybetli bir ateş oldum.

Filozof olup tuvalet temizlikçiliği yapan,
genç erkeklerin bedenlerini arzulayan,
ne pahasına olursa olsun onlara dokunan beyaz saçlı bir kadın da oldum.
O kadına baş kaldıran genç bir erkek de.

Düşünen bir hayvanın, stres anında, boşalttığı döl oldum.
Ardından o dölü temizleyen el oldum.
Sonra da yaşamın boşvermişliğinde
boş bakışlarıyla tavandaki mum ışığı yansımasına
kendini kaptırmış boş bir bakış oldum.

Sabah kalktığımda bir umut oldum.
Günün ilk ışıklarıyla terimin tadına bakan bir savaşçı oldum.
Uzaklara uçmak isteyen bir cennet kuşu,
bir de son kez tohumlar topraktan zahmetsin çıksın diye saban oldum.
Öldüm ve dirildim.
Nefesim oldum.
Kalktım.
Kahvemi yudumlarken dilimdeki bir papilla oldum.

Bir ara bir bahçe oldum,
annemin bahçesi.
Bu duruma şaşırdım.
Oysa ki daha önce üç cadının okuyla yanan
ve altı cadının söndürdüğü
görkemli bir ateş olmuştum.
Sonra, o bahçeye düşen
lanetli bir ağaç oldum.
Varlığım da lanetim de tanrılardandı.
Kutsaldı.
Sonra bahçeyi kurtarmak için eline kazma küreği alan bir ben oldum.
Kendi kökümü kazıdığımı fark eden bir ben olduğumu fark ettiğim an
bu şiiri yazan bir ben oldum.

Ben hep oldum.
Olmayı seçtiğim için oldum.
Zamanı geldi yolcu oldum,
yeri geldi yolun kendisi oldum
ama olmaktan hiç bir zaman vazgeçmedim.